ZÜHDÎ’NİN ŞEYHİNE YAKTIĞI AĞIT

ZÜHDÎ’NİN ŞEYHİNE YAKTIĞI AĞIT

Prof. Dr. Fethi GEDİKLİ

fgedikli@istanbul.edu.tr

Kütüphanemizdeki 8.8x12.3 cm ebadında mukavva kapaklı, sırtı bez, dikişli, başı sonu eksik, varak numarası konmamış ve üçte biri boş bulunan bir cönkte aşağıdaki ağıtı okuyunca onu okuyucularla buluşturmak istedim. Sülûkini henüz almayan dervişlerden biri, beş yıldır görmediği şeyhinin ölümü ardından duygularını samimi bir biçimde, açık ve yalın bir dille söylemiştir. Şiir 11’li hece kalıbı iledir. İlgi çekicidir ki, şeyhin postuna oğlunun geçmesini de istemektedir. Kendini “Garîb Zühdî” diye tanıtan şair ve şeyhi hakkında bir bilgimiz yoktur. Cönkte herhangi bir tarih kaydı yoksa da on dokuzuncu yüzyılda düzenlendiğini tahmin ediyorum. Gerçi ön kapağın içine kurşunkalemle 1294 tarihi düşülmüşse de bunun ne ifade ettiği açık değildir. Sonradan konulduğu izlenimi vermektedir. Aslında şeyhin ölümünün ardından yakılan bir ağıtsa da, cönke “ilahi” diye kaydedilmiştir. Metinde birçok yazım hatası vardır. Zühdü adlı on dokuzuncu yüzyılda Trabzonlu bir şair varsa da, buradaki Zühdî ile aynı kişi olması bana pek muhtemel gelmiyor. Şimdi nakarat beyti dâhil dokuz beşlikten oluşan bu ağıtla sizi baş başa bırakıyoruz:

“Bir od düşdi benim garîb özüme

Kanlı yaşlar doldı iki gözüme

Hasret kaldım ben şeyhimin yüzüne